”پهريون جلسو اٿن، ان لحاظ کان ماڻهو خاصا آيا آهن“ هن اخبار ڏسندي چيو.
”وري ڪا نئين پارٽي ٺهي آ ڇا ؟“ مون پڇيو.
”ها ! وري ڪي نوان انقلابي اٿيا اٿئي“ هن وراڻيو.
”هتي نه ڄاڻ ڪيتريون انقلابي پارٽيون ٺهيون ۽ ڪيتريون تحريڪون هليون !!“ مون چيو ”پر هتي انسان ته ڇڏ ! اڃا تائين ڪولر ڀرسان ٻڌل گلاس به زنجيرن کان آجو ٿي ڪونه سگھيو آهي…“
”هن منهنجي هر خواهش پوري ڪئي، هو هر وقت منهنجو خيال رکندو هو، مون ڪڏهن به هن جي واتان اهو نه ٻڌو ته سندس هي خيال آهي يا سندس خوشي ڇا ۾ آهي بلڪه هر معاملي ۾ هو هميشه مون کان ئي پڇندو هو ته منهنجو ڇا خيال آهي يا منهنجي خوشي ڇا ۾ آهي ۽ پوءِ ايئن ئي ڪندو هو جيئن منهنجي راءِ هوندي هئي …“
”پوءِ اوهان کانئس عليحدگي ڇو اختيار ڪئي!؟“ مون حيرانگي وچان پڇيو
”منهنجو عقيدو آهي ته جنهن انسان وٽ جيئڻ جو ڪو مقصد ناهي اهو بيڪار انسان آهي ۽ هن جي حياتي ڄڻ بي معنا هئي … مون کي هن وٽ جيئڻ جو ڪو مقصد نظر نه ٿي آيو …“
”پر مون کي ته اوهان جي چند جملن ۾ هن جي زندگي جو مقصد نظر اچي ويو .. اوهان کي ڇو ڪونه آيو !؟“ مون چيو
”ڇا مطلب … ڪهڙو مقصد !!؟“ هن پر تجسس نگاهن سان مون ڏي ڏٺو.
”هن جي زندگي بي معنا ڪيئن هئي ! اوهان کي خوش رکڻ ئي هن جو مشن هو … اوهان جي هر خواهش پوري ڪرڻ ۽ اوهان کي هر خوشي ڏيڻ کي ئي ته هن پنهنجي جيئڻ جو مقصد ٺاهيو هو.“ مون چيو .
هو ٽڪ ٻڌي مون ڏانهن ڏسندي رهي سندس چهري جا تاثر بدلجي چڪا ها ۽ ڪنهن گھري سوچ ۾ گم ٿي وئي.
سنڌي مختصر ڪهاڻيون 